پیاز کره ای

دیشب در راه منزل یاد کتاب فارسی اول دبستان افتادم. اون صفه های اولش. لوحه مینوشتیم. بعد بالاش عکس یه سگه بود که افتاده بود دنبال یه گربه. بعدش گربه رفته بود بالای یه درختی و با نگاهی حاکی از بیلاخ به سگه نیگا میکرد. سگه هم دپرس شده بود.

من دوس نداشتم لوحه بنویسم. سخت بود. هی کج و کوله میشد. خط راست نمیتونستم بکشم. در این حد عقب مونده بود انگار. همیشه هم دوس داشتم برم اون صفحه ای که نوشته بود "بابا آب داد" رو بخونم. اما حالیم نمیشد چی نوشته. به خانوم معلممون میگفتم ها. میگف که باید اول اون لوحه ها رو درس بنویسم.

خانوم معلم کلاس اولمون رو خیلی دوس داشتم. اسمش خانوم موقر بود. یه بار سر کلاس اشتباهی بهش گفتم مامان. بچه ها هار هار خندیدین. بچه های کوچیک میتونن خیلی عن بشن گاهی. در حدی که اگه خشک خشک هم بکنیشون خیالت راحت نمیشه. یه روز یکی از اینا یه آدامس خریده بود که توش عکس یه روباتی چیزی داش. یادم نیس. شایدم از این آدم های خیلی قوی بود که من هیچ ایده ای نداشتم که کیه اما خوشمم اومده بود. احساس میکردم اگه منم از اینا داشته باشم خیلی آدم مهمی میشم. پسره بهم گف که یه بیس تومنی بیارم فردا تا اون واسم از این آدامسا بخره. منم عین احمقا یه دویس تومنی بردم. پسره گف که این خیلی زیاده! اما خب عب نداره. بعدش رفت واسم کلی آدامس خرید. آدامسای مختلف با کلی از این عکس مکسا. بعدش رفتم خونه مامانم دعوام کرد که بچه جون آدم میره دویس تومن آدامس میخره؟

یه روز تو کلاس نشسته بودیم. زنگ تفریحی چیزی بود. من بودم و دو نفر دیگه. هوا گرم بود. داشتیم کس شر میگفتیم. لابد داشتیم واسه هم خالی میبستیم. یکی از اینا یهو یادش اومد که تو کیفش ساندویچ داره. ساندویچش شامل یه تیکه نون سنگک بود که روش کره مالیده بودن. هوا گرم بود. کره آب شده بود. یه وضعیت چرب با بوی کره بود. خیلی واسم چندش آور بود. انگشتاش چرب شده بودن و عین خیالش نبود. منم داشتم حرص میخوردم که بابا پاشو بشور دستتو.

فک کنم دلیل این که الان از چربی و چرب شده دست و کرم و روغن و بوی چربی و این چیزا انقد بدم میاد همینه. ینی مثلا تو پاییز و زمستون که سرد میشه، پوست دستم خشک میشه، میسوزه، ترک میخوره، خون میاد، بعدش من یه ذره کرم بهش میزنم. و تا این کرمه بره، به هیچی دس نمیزنم. تازه آخرش اعصابم خورد میشه میرم دستامو میشورم. 

واقعا تمام اخلاق های انسان ریشه در کودکی داره.